Eerlijk zullen we alles delen, zoonlief een paar lensjes meer dan ik...
Vanmorgen in mijn ‘achtertuin’ ben ik samen met mijn zoon Youri de zonsopkomst aan het fotograferen geweest. We doen dit vaker de laatste tijd. Betekent vooral vroeger je bed uit…
Youri heeft lang over mijn schouder meegekeken en daar heeft hij het beste uit gehaald. Bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan en alle ouders zullen wel (h)erkennen dat ze graag willen
dat ‘ze in je voetsporen’ treden.
Stiekem hoop ik dat ook, maar wél met een eigen willetje, een eigen idee, een eigen interessegebied. Zélf zijn plan trekken. De natuur begint hem ook te fascineren en dat vind ik nou zo leuk om
te zien. Dat geeft mij weer een houvast er meer op uit te trekken.
Een plan maak je samen
Bij één van onze eerdere pogingen om de zonsopkomst vast te leggen heb ik hem wat apps laten zien (o.a. WheatherPro en TPE, een bekende bij de meeste fotografen) om te bepalen hoe het weer lijkt
te gaan worden en waar de zon op en ondergaat. Het weer kan een sterk bepalende factor zijn tussen je bed uit gaan of je nog eens lekker omdraaien met de gedachte dat de zon morgenochtend een
nieuwe poging doet.
Een aantal keren stonden wij naast elkaar door het raam naar buiten te kijken om te ‘beoordelen’ wat voor soort zonsopkomst het zou worden. Als we al hoopvol naar buiten gingen, keerden we vaak
teleurgesteld weer terug.
Ik vertelde Youri dat de aanhouder wint. De vorige keer was er een frisse, snijdende noordenwind. Ikzelf kan wel redelijk tegen de kou, maar Youri had het wat onderschat. De zon liet zich niet
zien en we besloten maar weer naar huis te gaan. Lekker aan de chocomelk.
Aanhouder wint
Vandaag is het anders. Vandaag wil de zon wel achter de horizon opkomen. Hoe gaaf is dat? Wat bewolking en een mooie voorgrond doen al veel in je beeld. Nu die knul van mij ook het enthousiasme
in fotograferen heeft gekregen, heb ik er een enorm probleem bij. Het door mij zo zorgvuldig aangeschafte materiaal moet ik nu ineens gaan delen. Eerst een groothoeklens. Oké, kan ik mee leven…
ik heb er nog wel één, ergens… in de tas geloof ik. Nee, toch thuis.
Vervolgens een filterhouder… “…en weet je wat pa? Doe mij die filters ook maar even. Nu ik die filterhouder vast heb, kun jij die filters toch niet gebruiken.”
‘Ba… W…. Euh… Huh?’ is het enige wat ik nog kan uitbrengen en voor ik het weet sta ik aan de zijlijn. Met een half lege tas, een statief minder en mijn ogen zo groot als schoteltjes.
Op een afstandje
Unesco heeft ook in de Noordoostpolder een werelderfgoed aangewezen, namelijk Schokland. In het bijzonder de Schokkerhaven. Een prachtig stukje cultuurerfgoed waar een eiland op het land is komen
te liggen door het droogleggen van de Noordoostpolder. Ik leun tegen het hek van het lichtwachtershuisje . Ik ben hier al zo vaak geweest. Prachtig hier en door de omstandigheden op dit moment
zelfs erg rustig. Het feit dat ik hier nu ben samen met mijn zoon is een magisch moment. Ik begin steeds meer waardering te krijgen voor de vrijheid die we nu even hebben genomen. Met mijn handen
diep in de broek gestoken kijk ik naar mijn zoon, die zit te worstelen met het geleende materiaal.
Een statief is toch maar een raar ding. “Kan het ook zonder pa?”. “Nee jongen, een statief is je beste vriend”. Met een glimlach hoor ik hem mopperend verder klooien.
Ik begin me echter wat zorgen te maken. De zon zelf gaat niet liggen wachten tot zoonlief eindelijk klaar staat en de tijd begint te dringen.
Helpende hand
Ik besluit mijn handen ook maar te laten wapperen en help hem met het initieel opzetten van het statief en de camera. Hij slaakt een zucht. Ik geef hem wat tips, handreikingen en hij gaat weer
verder met het bepalen van de compositie.
De ene na de andere filter komt uit de tas of gaat er weer in. “Gaat het goed?” vraag ik hem en ik krijg alleen een duim terwijl hij door de zoeker heen kijkt.
Ondertussen kijk ik naar mijn tas en pak één van de camera’s. Zo goed en kwaad als het kan probeer ik de zonsopkomst en de prachtige haven vast te leggen. En natuurlijk, zo trots als ik ben, maak
ik een foto van een hardwerkende knul. Zo, voor in het familie jaarboek. Mama ook blij.
Resultaten
Na thuiskomst worden de beelden van de camera’s gehaald en in de LichtKamer bekeken. ‘Ga je gang’, zeg ik tegen hem. En als een vader die aan de passagierszijde van de auto zit, geef ik de muis
af aan de volgende in de bloedlijn.
Met argusogen bekijk ik hoe hij de instellingen en schuifjes heen en weer haalt om vervolgens trots te kunnen zeggen: ‘Ja, dat is gaaf jongen, daar mag je trots op zijn!’
Ik ben het in ieder geval wel. Wil je weten hoe Youri het heeft beleefd? klik dan hier...
Wil je het artikel bekijken op natuurfotografie.nl? klik hier ...
