Van Noorderbreedte tot Westerlengte...

 

 

Van Noorderbreedte tot Westerlengte

 

 

 

Toen het ‘grote boze’ internet nog in de kinderschoenen stond en je als mens allerlei informatie vergaarde op alternatieve wijzen, zoals van televisie, uit kranten, (foto)boeken, of lezingen en… G.B.J. Hiltermanns tv-rubriek ‘De toestand in de wereld’, wist je véél minder wat er zich in de wereld afspeelde dan vandaag de dag.

 

 

 

Natuurlijk hoorde en zag je weleens wat en bij een enkele natuurdocumentaire die op Nederland 1 of 2 werd uitgezonden zat je met je neus tegen het scherm gedrukt, omdat deze beelden zo ontzettend mooi en interessant waren.

 

Tijden veranderen.

 

Echter tijden veranderen. Digitale camera’s kondigden zich aan en inmiddels knallen de megapixels je om de oren. Met de komst van het internet is de wereld nog véél kleiner geworden.

Via allerlei social media word je getrakteerd op foto’s van de prachtigste gebieden, exotische wildlife, noorderlicht en de Melkweg. De ene IJslandse waterval na de andere passeert de revue. En allemaal even mooi en bijzonder.

 

Kwaliteit van apparatuur en software wordt steeds beter en dat brengt, tezamen met de toenemende skills van fotografen, mooiere (betere?) foto’s met zich mee. Ze komen massaal voorbij op Facebook, Instagram, Twitter, Flickr…noem maar op. En ‘thumbs up’ natuurlijk!

Columns worden geschreven over de meest uiteenlopende onderwerpen. De digitale vooruitgang maakt het ook makkelijker om de beelden naar - … wat zag ik een tijd terug ook weer ‘viraal’ gaan? Oh ja... - de NXT LVL te brengen.

Doordat alles zo toegankelijk is geworden (letterlijk en via internet), zie je de populariteit van landen, Nationale Parken, wildlife, fotoreizen en workshops explosief toenemen.

Wanneer ik op mijn tijdlijn terugscroll, zie ik dat er nogal wat af gepost wordt. Ik zie mijn schaarse beelden weer terug tussen die van de andere enthousiaste fotografen.

 

Het jaar rond in ‘full technicolor’.

 

Wanneer de bodem blauw kleurt, dan trek ik naar het Hallerbos om daar het ochtendlicht te begroeten. Beetje vroeger dan normaal, zodat ik ook wat zonneharpen kan vastleggen als het een beetje meezit. Hoe vroeger, hoe beter. Maar ik ben niet de enige die er zo over denkt.  Al na een paar minuten staan al die prachtige beelden op Facebook en is mijn foto eigenlijk al niet meer zo bijzonder. Eigenlijk heel gewoontjes. Weet je; ik haal hem wel weg…

 

Dan mijn geluk maar proberen op de Wildbaan. Daar sta ik met honderden gelijkgestemde fotografen te kijken naar burlende herten. Als er dan een hert het lef heeft zijn kop boven het maaiveld uit te steken, dan hoor je meer lawaai van camera’s dan F-16’s op Leeuwarden Airport. Ik heb wel een paar mooie beelden gemaakt. Ik wacht nog even voor ik ze aan het publiek presenteer. Nog geen uur later zie ik de meest gave beelden voorbijkomen.

Ik delete mijn foto’s nog nèt niet van het kaartje.

 

Of de blauwe heikikkers dan? Groene boomkikkers of voorjaarsbloeiers in creatief macro. Ja, of de paarse heide in bloei op de Posbank. Een lust voor het oog. Menig fotograaf laat je zelfs live meegenieten.

Goudbruine vosjes fotograferen in de Amsterdamse waterleidingduinen. Zo leuk!

 

De Nearly-Black-Period, de door licht vervuilde nachten, zijn het hele jaar door wel in trek. Menige foto van de Melkweg, startrail of meteoriet komt dan ook voorbij op social media wanneer de weersomstandigheden het toelaten.

Alle kleuren van het noorderlicht, maagdelijke witte sneeuwlandschappen, Lofoten, IJsland, Afrika…  De wereld is zo mooi en veelvuldig vastgelegd door enthousiaste fotografen die de beelden dan massaal aan ons laten zien.  En waarom niet?

 

Weetje wat nou zo leuk is? Elk jaar herhaalt het hele ritueel zich opnieuw. Je hoeft niet te kijken naar je kalender. Aan de beelden kun je zien in welke periode van het jaar je zit! Is toch freaking handy?

 

Local Patch

 

Je hoort tussen de ‘kleur-stromingen’ door ook de geluiden en beelden van fotografen die in hun eigen ‘local patch’ bezig zijn en deze kennen als hun broekzak. Die beelden intrigeren me steeds meer.

 

Ik verlang zo naar een eigen plekje op de wereld waar ik me rustig kan uitleven. Een gebied waar de combi van Noord of Zuid en Oost of West coördinaten nog niet betreden is. Waar ik een foto kan maken die ík alléén in mijn archief heb. Een gebied waar ik rustig kan genieten van alle flora en fauna zonder gestoord te worden door boswachters die plots achter je staan en roepen: ‘Zo jongeman, wat zijn wij aan het doen?’.

 

Zo’n gebied waar je stiekem hoopt dat niemand het ooit zal vinden en dat je zelfs een eigen naam geeft.

Waar een vos naast je komt liggen en samen met jou de zonsondergang bekijkt.

 Je daar een foto van maakt en NIET op Facebook zet…

 

Ik héb zo’n plekje. En ik héb zo’n foto. En ik wéét de coördinaten.

 

Met groet Peter